Ramen en deuren Antwerpen

De geschiedenis van het plastic raam.
Hoe het allemaal begon
Een warm, geluidsisolerend en esthetisch aantrekkelijk kunststofraam zou nooit zijn verschenen als de Franse mijningenieur en chemicus Henri Victor Regnault in 1835 polyvinylchloride (PVC) niet had uitgevonden. Hij liet een reageerbuis met vinylchloride enkele dagen op de vensterbank liggen en onder invloed van zonlicht en hitte vormde zich op de bodem een ​​wit poeder. De wetenschapper schreef zijn observaties op, maar kon geen gebruik vinden voor de resulterende substantie. De chemicus vermoedde niet eens wat de toekomst was van de stof die hij per ongeluk had verkregen.

Bijna 100 jaar gingen voorbij voordat het wijdverbreide gebruik van PVC plaatsvond: pas in 1913 ontving de Duitse wetenschapper Fritz Klatte een patent voor zijn industriële productie. Clatte hoopte dat PVC celluloid, een plastic op basis van cellulosenitraat, zou vervangen. Het belangrijkste voordeel van PVC ten opzichte van zijn voorganger is dat het moeilijk te ontsteken is.

Het uiterlijk van het eerste plastic raam
In de jaren 30. PVC uit de twintigste eeuw werd op grote schaal geproduceerd, niet alleen in Duitsland, maar ook in Engeland en de VS. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd dit materiaal het meest gebruikt voor de vervaardiging van buizen, kabelisolatie, profielen, vloerbedekkingen. En in 1954 kwamen de kunststof ramen. Het was toen dat het Duitse bedrijf Trocal PVC-raamprofielen lanceerde voor serieproductie en het bedrijf patenteerde zijn technologie in 1952.

Omdat PVC een poeder is in zijn pure vorm, worden er verschillende stabilisatoren, modificatoren, pigmenten en andere hulpadditieven aan toegevoegd. Dankzij deze componenten verkrijgt het materiaal weerstand tegen licht en weersinvloeden, verkrijgt het de gewenste tint, lasbaarheid en een glad oppervlak.
Nadat ze de stabiliteit van polyvinylchloride hadden bereikt, waardeerden onderzoekers en industriëlen de kwaliteiten ervan: hoge mechanische sterkte, slijtvastheid, chemische inertie en weerstand tegen weersinvloeden, lage krimp (deze eigenschap stelt u in staat om de oorspronkelijk gespecificeerde afmetingen te behouden) en gemakkelijk te bewerken.

Aanvankelijk konden alleen mensen met een hoog inkomen zich kunststof ramen veroorloven. In 1959 verschenen in Duitsland appartementen met ongewone ramen voor iedereen: het metalen frame van het frame was omsloten door een omhulsel van een zacht PVC-profiel. Zo werden buizen vervaardigd met dezelfde extrusietechnologie.

Bij verhitting wordt de PVC-behuizing echter meer langer dan metaal, en het Dynamite Nobel-concern onder het merk Trocal besloot het bestaande profielsysteem te verbeteren. Er werd dus hard PVC gemaakt en het profiel uit 1967 begon drie kamers te bevatten:

de eerste was in het midden en stabiliseerde de structuur als geheel;
de tweede controleerde de verspilling van vocht;
de derde bleef warm.

Ook de technische mogelijkheden zijn verbeterd, met een nieuwe hoekverbinder, die de stabiliteit van het stalen frame vergroot, en sluitbeslag.

Fabrikanten waardeerden de hoge mechanische sterkte, chemische inertie, duurzaamheid en lage krimp, terwijl klanten genoten van het gebrek aan lawaai en blazen.

In eerste instantie, net als in Duitsland, waren kunststof raamconstructies het voorrecht van extreem rijke mensen. Later droegen hevige concurrentie en een verbetering van de economische situatie in het land ertoe bij dat steeds meer mensen oude houten ramen door afbladderende verf verving door nieuwe plastic ramen ─ esthetisch en warm, met de mogelijkheid om extra opties te kiezen ‘voor zichzelf “, of het nu gaat om inbraakbeveiliging of decoratieve afdekking … Bovendien wordt tijdens de productie van PVC-profielen geen enkele boom gekapt en wordt de structuur zelf tot vijf keer gerecycled, wat zeer waardevol is in omstandigheden waarin de ecologie niet langer kan omgaan met de gevolgen van de tumultueuze activiteit van mensheid.

Ramen en deuren Antwerpen

Kunststof Ramen En Deuren